Με ιδιαίτερη ανησυχία η ΝΙΚΗ παρακολουθεί τις τελευταίες εξελίξεις στο ζήτημα της δολοφονίας του Βορειοηπειρώτη αδελφού μας Κωνσταντίνου Κατσίφα, ανήμερα της εθνικής επετείου του ΟΧΙ, πριν τρία χρόνια στο χωριό του τους Βουλιαράτες Αργυροκάστρου. Η αλβανική κυβέρνηση του Έντι Ράμα εκείνη την ημέρα, ενώ οι πρώτες πληροφορίες στα μέσα ενημέρωσης μιλούσαν για σύλληψή του, στη συνέχεια διέρρευσε ότι ο Κωνσταντίνος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συμπλοκής με τις δυνάμεις ασφαλείας.

Πότε ένα «χρέος» θεωρείται απεχθές;

1. Όταν αυτοί που το πήραν το έκαναν εν αγνοία του λαού τους.
2. Όταν τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν ΌΧΙ για έργα εντός της χώρας και για όφελος του λαού, αλλά μοιράσθηκαν μεταξύ των πονηρών.
3. Όταν αυτός που τα έδωσε γνώριζε τι γινόταν αλλά σφύριζε αδιάφορα και πονηρά περιμένοντας την σειρά του για να ληστέψει την εν λόγω χώρα.

Οι Η.Π.Α επινόησαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά την έννοια του απεχθούς χρέους όταν αρνήθηκαν να πληρώσουν στους Ισπανούς τα χρέη της Κούβας όταν την απέσπασαν από αυτούς γύρω στα 1800. Από τότε και μέχρι σήμερα πολλές φορές διάφορα κράτη αρνήθηκαν να πληρώσουν απεχθή χρέη σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια.

Οι Κυβερνήσεις και (Συγ)κυβερνήσεις των χρόνων των μνημονίων, παραβιάζοντας κατάφωρα και κατ΄ εξακολούθηση ρητές επιταγές του Συντάγματος, με βάση τις οποίες: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους» (άρθρο 4, παρ. 5), «Οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος» (άρθρο 21, παρ. 2), «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του κράτους» (άρθρο 21, παρ. 5), κατάργησαν σειρά μέτρων, που είχαν θεσπισθεί κατά καιρούς, ως δημογραφικά κίνητρα και εφάρμοσαν μία άκρως αντι-δημογραφική, αντι-πολυτεκνική και αντι-οικογενειακή πολιτική, που οδηγεί σε μαρασμό και διάλυση της Ελληνικής οικογένειας.

Τώρα που σταμάτησαν οι δράσεις και αντιδράσεις για την περιοδεία της Αμάλ, της κούκλας 3,5 μέτρων που παρίστανε προσφυγοπούλα από τη Συρία, μου ήρθε αυθόρμητα στη σκέψη μια σύγκριση. Μου φάνηκαν βίοι παράλληλοι της Γκρέτα της «κλιματικής αλλαγής» και της Αμάλ της «προσφυγοπούλας» από τη Συρία. Και οι δύο νέες κοπέλες. Και οι δύο κινούνται από χώρα σε χώρα για να περάσουν στους λαούς κάποια μηνύματα. Και οι δύο θέλουν με την παρουσία τους να χτυπήσουν το συναίσθημα των απλών ανθρώπων, αλλά και των αρχόντων, αφού η μία είναι ένα άρρωστο κορίτσι, ενώ η δεύτερη ένα μικρό προσφυγόπουλο που ψάχνει για τη μητέρα του.

Πατρίδα είναι το σπίτι μου, οι γονείς, τα αδέλφια μου, οι φίλοι μου, η γειτονιά που μεγάλωσα, το σχολείο που έμαθα γράμματα, το χωριό μου, η πόλις μου. Πατρίδα είναι ο κάμπος που με έθρεψε, το βουνό που πήγαινα εκδρομές, οι παραλίες που κολύμπησα, η εκκλησία που βαπτίστηκα και παντρεύτηκα, η γλώσσα που μιλάω, τα φαγητά που μαγειρεύει η μάννα μου, το νοσοκομείο που με γιάτρεψε όταν αρρώστησα. Πατρίδα είναι οι παππούδες μου που πολέμησαν τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους Βούλγαρους, όλους αυτούς που θέλησαν να μας κατακτήσουν και να μας στερήσουν την ελευθερία μας…

Η σκηνή στο Κιλκίς, έξω από τράπεζα, σφίγγοντας υπομονετικά τα δόντια, τους «τραπεζίτες» μου, και περιμένοντας την σειρά μου. Δίπλα μου δύο «λαδικά», ηλικιωμένες, πάνω από τα 70, παντελονοφορούσες, με ξεχειλισμένα και κρεμασμένα  τα «στεατοπυγικά» τους, κρατώντας στο χέρι τους ένα λουρί που καταλήγει σε σκυλί. Άθελα ακούω. «Τι είναι το δικό σου, αγοράκι ή κοριτσάκι; Τι όμορφο! τι χαριτωμένο! Πώς το βάφτισες;». (Δεν θυμάμαι τα …βαφτιστικά τους).

«Όλα γίνονται στην Ελλάδα σαν να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε να το εξηγήσει κανείς… Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνονται σαν να προτιμούμε το εσπεράντο∙ σαν να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας». Αυτά ειπώθηκαν πριν από 60 χρόνια από τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γεώργιο Σεφέρη, σε μια εποχή που μακαρίζεται σε σχέση με την δική μας.

Νέα σχολική χρονιά. Με μάσκες, με υγειονομικό έλεγχο άδειας εισόδου σε δασκάλους και μαθητές, με την ακολουθία του «Αγιασμού» σε λίγους μαθητές που θα παραστούν στον προαύλιο χώρο. «Άκρα του τάφου σιωπή» και φόβος. (Η πρωινή προσευχή, όπως και η έπαρση της σημαίας μας με ταυτόχρονη απαγγελία του Εθνικού μας Ύμνου είναι πια παρελθόν. Επιτέλους, θα μονολογήσει η εθνομηδενιστική κακοήθεια, γλιτώσαμε από τα σκοταδιστικά κατάλοιπα. Το σχολείο όσο περνά ο καιρός τους μοιάζει. Ούτε ιερότητα αναδίδει ούτε «συλλαβίζουν» οι μαθητές τα πολυτίμητα μαθήματα τους Γένους.

«Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στην διεθνή σκακιέρα». Ποιος το γράφει αυτό; Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, στο περιβόητο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», ο ακαδημαϊκός που ευτύχησε να δει οι σκέψεις του να μεταμορφώνονται σε κυρίαρχο δόγμα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, επικίνδυνη, στα όρια της παράνοιας. Ουδείς διαφωνεί ότι η μεγαλύτερη συμφορά του έθνους μας, υπήρξε η απώλεια της ενότητάς του. Αυτά που ζούμε, ομοιάζουν με την δεκαετία του 1910-1920, την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή, στην μεγαλύτερη συμφορά που υπέστη παγκοσμίως ένα μικρό γεωγραφικώς κράτος. Τότε για πρώτη φορά τα γεωγραφικά όρια του κράτους συμπίπτουν σχεδόν με τα εθνικά.

Ταπεινή, ευτελιστική, τιποτένια λέξη! Μόνο στο άκουσμά της μας διατρέχει ρίγος διότι αποκαλύπτει την οικονομική και ηθική ενίοτε κατάντια του ανθρώπου. Χάνεται ο κόσμος και ζούμε στη χλεύη των ανθρώπων διότι Eπτωχεύσαμεν. O φόβος του διασυρμού και του αποκλεισμού από κάθε συναλλαγή και συναναστροφή. Όμως αγαπητοί μου δεν είναι μόνο το άκουσμα της λέξης, αλλά και η βιοτή της. Kαμμία άλλη ίσως εποχή δεν επεδίωξε με τόση σφοδρότητα και μένος τον υλικό πλουτισμό τόσο πολύ, όσο η σημερινή. Αλλά είναι ζήτημα εάν υπήρξε άλλη εποχή φτωχότερη και αθλιότερη πνευματικά από αυτήν που ζούμε.

«Οι άνθρωποι θα μείνουν φτωχοί, γιατί δεν θα έχουν αγάπη στα δέντρα»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το έστησαν οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυναστείες πολιτικών.

Γράφω το παρόν κείμενο, αραδιάζω τις λέξεις, όχι με μελάνι, αλλά με δάκρυα. Δάκρυα χαρμολύπης, για τον πολυαγαπημένο μου φίλο Ευγένιο Τζιμογιάννη, που σκοτώθηκε πρόσφατα σε τροχαίο. Το Ευγένιο, που εδώ και τέσσερα χρόνια μαζί, δίπλα -δίπλα, συνοδοιπόροι, αγωνιζόμαστε για την ΝΙΚΗ,  για την πίστη του Χριστού και την Πατρίδα. Ήταν το δεξί μου χέρι, ήμουν το δεξί του χέρι, αξεδιάλυτα αυτά, γιατί είχαμε αδελφική αγάπη, χριστομίμητη. Ήταν Γενικός Γραμματέας της ΝΙΚΗΣ, από την πρώτη ημέρα της ιδρύσεώς της, ταπεινός, φλογερός και ακούραστος στην προσπάθεια να μεταφέρουμε το καλό μήνυμα στον λαό μας ότι υπάρχει ελπίδα.

Το 1903, η  εφημερίδα «Ακρόπολις» στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της  (υπ᾽ αριθμ. 7483),  δημοσίευσε, μαζί με τις ευχές του Κωστή Παλαμά «επί τω Νέω Έτει», και την απάντησή του στο ερώτημα: «Ποια είναι η μάλλον κατεπείγουσα ανάγκη διά το Ελληνικόν Κράτος, της  οποίας την εκπλήρωσιν θέλει πας Έλλην να ευχηθή κατά το νέον έτος». Απάντησε: (α). «Το στρατιωτικό δυνάμωμα του τόπου μας θα ήταν η μάλλον κατεπείγουσα ανάγκη· και (β) για το στρατιωτικό δυνάμωμα τούτο πρώτα μας χρειάζεται ανθρώπων απόχτημα. Και τους ανθρώπους θα μας έδινε η παιδεία... Δέομαι κάποιο άλλο αλφαβητάρι ν᾽ ανοιχτή εμπρός στα μάτια του σημερινού παιδιού, του αυριανού πολίτη. ..».

Σε πρόσφατη δήλωση της σε εκδήλωση για το Δημογραφικό (3/6), η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, αναφέρθηκε στην ενσωμάτωση των μεταναστών ως μία ευκαιρία τόσο για «οικονομική ανάπτυξη» όσο και για την «τόσο αναγκαία ανανέωση του πληθυσμιακού δυναμικού της χώρας μας».

Η δήλωσή της μας θλίβει αλλά δυστυχώς δεν μάς εκπλήσσει. Συμφωνεί ασφαλώς με τον πρωθυπουργό, που έχει επισήμως δηλώσει εχθρός του «νατιβισμού» – δηλαδή εχθρός του δικαιώματος ενός αυτόχθονος πληθυσμού (όπως είναι οι γηγενείς Έλληνες) να ορίζει το δικό του μέλλον στα πλαίσια του δικού του κράτους (όπως αυτό που πριν 200 χρόνια ίδρυσαν οι αυτόχθονες πρόγονοί μας).