Το Ρόδον το Αμάραντον της Ορθοδοξίας

«Σαν την καταστολισμένη νύφη, έτσι είναι η Ελλάδα μας γεμάτη από εκκλησίες, μοναστήρια και ερημοκκλήσια της Παναγίας, πνευματικά παλάτια της ταπεινής αυτής Βασίλισσας.

Στο καθένα από αυτά βρίσκεται το σεβάσμιο εικόνισμά της, δεξιά από την Ωραία Πύλη, με το γυρτό κεφάλι της για ν’ ακούσει τον κάθε πόνο μας, την κάθε χαρά μας. Πόσα δάκρυα στ’ άχραντα χέρια της, δάκρυα του βασανισμένου λαού μας!». 

Λόγια αμάραντα του Κόντογλου. 

Μοσχοβολά όλη η Ρωμιοσύνη από τη μυστική ευωδία της Θεοτόκου. Γιορτή της Παναγίας και όταν «γιορτάζει Παναγιά γιορτάζει και η πατρίδα».

Παναγία, η φρουρός, ή καλύτερα η νοικοκυρά της πατρίδας, των Ελλήνων. Στις χαρές του, στις λύπες, «στα πάθια και στους καημούς του», πάντοτε ο λαός μας προσκαλεί, σκέπη και βοηθό, το Ρόδον το Αμάραντον της Ορθοδοξίας.

Τραπέζι έχει ο Ρωμιός; Θα μοιραστεί τα καλούδια με την Παναγία και τον Υιό της:

 «Σ ̓ αυτή την τάβλα που' μαστε

σε τούτο το τραπέζι

τον άγγελο φιλεύουμε

και τον Χριστό κερνάμε

και την Κυρά την Παναγιά

την διπλοπροσκυνάμε,

να μας χαρίσει τα χρυσά

κλειδιά του παραδείσου».

Γάμο, χαρές έχουν οι Έλληνες; Διακόνισσα, σαν τον γάμο στην Κανά, την Θεομάνα μας, καλούν, να προσέχει, να μην λείψει τίποτε…

«Έλα, Κυρά μου Παναγιά, με τον Μονογενή σου

στ' αντρόγυνο πού έγινε να δώσεις την ευχή σου».

Νανούριζε η μικρομάνα το παιδί της; Στη Μάνα της Ρωμιοσύνης προστρέχει:

«Κοιμήσου με την Παναγιά

και με τον Αη Γιάννη

και τον αφέντη τον Χριστό

κι όπου πονεί να γειάνει».

Αρρώσταινε το βλαστάρι της; Στην Παναγία η απαντοχή, ο ανασασμός και η καταφυγή της

«Ω Παναγιά μου, Τηνιακιά, με τα πολλά καντήλια

γιάτρεψε το παιδάκι μου, να σου τα κάμω χίλια».

Μίσευε στα ξένα το παιδί της; Σ’ αυτήν, την ελπίδα των απελπισμένων, την χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, την άγκυρα των θαλασσοδαρμένων και πάλι για βοήθεια.

«Στα νιάμερα της Παναγιάς θ ̓ ανάψω μια λαμπάδα,

να φέρει το παιδάκι μου αυτή την εβδομάδα».

Και όταν γεράσει η μάνα η Ελληνίδα και την κυκλώσουν οι ασθένειες και οι ανημπόριες, μπρος στο άγιο εικόνισμά της, με το καντήλι ακοίμητο, την παρακαλεί και ικετεύει την μεσιτεία της:

«Ω! Παναγιά μου, Δέσποινα και του Χριστού Μητέρα,

σε σένα παραδίνομαι, νύχτα και την ημέρα,

κι όντες κοντύνει η γλώσσα μου και θαμπωθεί το φως μου,

τότε κυρά μου Παναγιά να στέκεις βοηθός μου».

Και σήμερα που περίσσεψαν τα βάσανα και οι κίνδυνοι του λαού μας, που εχθροί νέοι και παλιοί μας απειλούν, ας μην φοβόμαστε. «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις», εμείς έχουμε όμως την αήττητο Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας. Εξάλλου, με θαύμα της Παναγίας μας ζούμε και υπάρχουμε ως έθνος ιστορικό.

Κι ας γίνει νέος «Θούριος» στα χείλη όλων ημών των Ρωμιών, η ικετήριος κραυγή «ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς».

Καλή Παναγία. Χρόνια πολλά, αγαπητοί φίλοι. Να γιορτάσουμε τη ΝΙΚΗ και τα νικητήρια, με τις πρεσβείες της Παναγίας, και της αγαπημένης μας πατρίδας.

Δημήτρης Νατσιός - Ιδρυτικός πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ