Ο άθλος του 2004 και η ενότητα του έθνους

Πέρασαν 19 χρόνια από την μεγαλειώδη πορεία της εθνικής μας ομάδας και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Μια ομάδα πρότυπο, με παίχτες που παραμέρισαν το «εγώ» για να αναδείξουν το «εμείς» και κατάφεραν το φαινομενικά ακατόρθωτο. Ως πολιτικό Κίνημα, δεν θέλουμε να σταθούμε τόσο στο γεγονός –ασήμαντο αυτό καθ’εαυτό- όσο στο κλίμα που επικράτησε εκείνες τις ημέρες.

Στις 4 Ιουλίου του 2004 οι περισσότεροι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους, μέσα σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Κρατώντας την γαλανόλευκη και ψάλλοντας τον εθνικό μας ύμνο, σε στιγμές σπάνιας ψυχικής ανάτασης και εθνικής υπερηφάνειας, ο ελληνικός λαός έζησε για λίγο την χαρά της ενότητας και της ομοψυχίας. Μικροί και μεγάλοι, αγκαλιασμένοι σαν αδέλφια, πανηγύριζαν για την νίκη της πατρίδας μας, έστω μέσω μιας εφήμερης «αθλητικής» επιτυχίας,  αφού στα υπόλοιπα θέματα η κομματοκρατία μας κατάντησε καρπαζοεισπράκτορες.

Ο ελληνικός λαός, εδώ και πολλές δεκαετίες δεν έχει σηκώσει κεφάλι από τις λύπες και τις ταπεινώσεις. Από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και μετά, δεν προλάβαμε να χαρούμε, αφού αμέσως μπήκαμε στη δίνη του καταστροφικού εμφυλίου πολέμου. Από τότε ζήσαμε την κατοχή της Κύπρου και τις διάφορες ταπεινώσεις του λαού μας. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από το γκριζάρισμα των Ιμίων, την δολοφονία των τριών Ελλήνων αξιωματικών και την ταπεινωτική συμπεριφορά της πολιτικής μας ηγεσίας. Είχαμε μπει άλλωστε κάποια χρόνια πριν στην περίοδο του «εκσυγχρονισμού» και τον συνεπακόλουθο εθνομηδενισμό που κυριάρχησε από εκείνο το διάστημα και μετά. Εθνομηδενισμό, ο οποίος συνεχίζεται ως σήμερα από τις πολιτικές ελίτ της πατρίδας μας, όπως αντιλαμβανόμαστε από τον καθημερινό πόλεμο που γίνεται ενάντια στα διαχρονικά εθνικά μας χαρακτηριστικά. Μοναδική αναλαμπή υπήρξε, το ιστορικό ΌΧΙ του Τάσου Παπαδόπουλου και του κυπριακού ελληνισμού στο σχέδιο Ανάν.

Δυστυχώς όμως το εμφυλιακό σύνδρομο το βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας. Ο ελληνικός λαός, επιρρεπής στις εμφύλιες διαμάχες, ομοιάζει σαν να ψάχνει αφορμές να διχάζεται και να διασπά την ενότητά του, με αποτέλεσμα να γίνεται άθυρμα σε ντόπιους και ξένους εχθρούς που επιθυμούν να τον χειραγωγήσουν.

Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε πολλές στιγμές διαμάχης και διχασμού του λαού μας. Ζήσαμε την ψήφιση των μνημονίων, το αχρείαστο δημοψήφισμα, το ξεπούλημα της Μακεδονίας, μέχρι τον πρόσφατο διαχωρισμό σε «εμβολιασμένους» και «ανεμβολίαστους», σε «ρωσόφιλους» και «ουκρανόφιλους». Όλο αυτό το διάστημα ακούσαμε για «ετερόκλητο όχλο», για «ψεκ» και για «ντεμέκ». Η διχόνοια βολεύει κάποιους. Εμείς δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατίρι. Είναι πολύ εύκολο να σηκώσεις σημαία, να διαλέξεις στρατόπεδο και να ορίσεις τον εχθρό σου, πολεμώντας τον. Το δύσκολο είναι να ενώσεις και να διατηρήσεις την εθνική ομοψυχία.

Αναλωνόμαστε σε εμφύλιες διαμάχες και κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, όπως είναι η φτωχοποίηση του λαού, ο εκφυλισμός της κοινωνίας, ο εκφυλισμένος πολιτισμός που παράγουμε, το έλλειμμα δημοκρατίας, η κακοποίηση της Παιδείας, το δημογραφικό πρόβλημα και η τουρκική απειλή. Παράλληλα, με τις πολιτικές των τελευταίων ετών είναι ορατός ο κίνδυνος να ζήσουμε και εμείς τα γεγονότα της Γαλλίας, αν δεν αντιμετωπίσουμε το λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα και την ισλαμική απειλή.

Αγαπητοί μας συμπατριώτες, μείνετε μακριά από τις προσπάθειες διχασμού. Μην επιτρέπετε τον διαχωρισμό των Ελλήνων. Εν όψει αυτών που ζούμε, αλλά περισσότερο γι’ αυτά που έρχονται, πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Ο χιλιοταλαιπωρημένος μας λαός και το βασανισμένο μας έθνος το έχουν ανάγκη.

Η ΝΙΚΗ ήρθε για να ενώσει. Ελπίζουμε αυτό να το διαπιστώσει ο λαός μας και από την κοινοβουλευτική μας πλέον παρουσία. Αυτό δεν σημαίνει ότι για το καλό της πατρίδας μας και του λαού μας δεν θα έρθουμε σε πολιτισμένες διαμάχες. Όπως έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «υπάρχει και κακή ομόνοια, υπάρχει και καλή διαφωνία».  Η επιδίωξή μας όμως είναι η ενότητα. Ενωμένοι κάνουμε θαύματα.