Ερωτήματα και σύντομο σχόλιο για τις επερχόμενες Βουλευτικές Εκλογές:

Ερώτηση 1: Βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και ο Λαός της στην χειρότερη οικονομική κρίση που βίωσε ποτέ και ένα βήμα πριν την καταστροφή;

ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑΙ

Ερώτηση 2: Την δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και ο Λαός της, την προκάλεσαν εξωγήινοι;

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε ο Στρατής Μυριβήλης αναφέρει και ένα ωραίο επεισόδιο. Ο σπουδαίος λογοτέχνης μας είχε εξασφαλίσει άδεια από το Γενικό Επιτελείο για να ανεβεί τις παγωμένες αετοράχες της Πίνδου και να παρευρεθεί θεατής στον πανεθνικό συναγερμό του Σαράντα. Είδε πολλά και θαυμαστά.

Διαβάζω: «Ένας φαντάρος έπιασε αιχμάλωτο έναν Ιταλό λοχία, την ώρα που ο λόχος του δέχτηκε στα σκοτεινά την αιφνιδιαστική επίθεση.

Οι λόγοι για τους οποίους είναι προβληματικός ο εμβολιασμός για τη νόσο COVID-19 ¹

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

1. Τά χορηγούμενα ἐμβόλια γιά τή νόσο Covid-19 παρήχθησαν μέ πολύ συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς νά ἔχουν γίνει οἱ ἀπαραίτητοι ἔλεγχοι, οἱ ὁποῖοι ἀπαιτοῦνται γιά μαζική χορήγηση σέ ἀνθρώπους, καί χωρίς να ἔχουν λάβει τήν κανονική ἀδειοδότηση. Τό σκεπτικό αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν ἦταν ὅτι ἡ νόσος Covid-19 εἶχε λάβει διαστάσεις «πανδημίας» καί ἔπρεπε νά περιορισθῆ τό συντομότερο δυνατόν.
2. Mε ὁρισμένα ἐκ τῶν χορηγουμένων ἐμβολίων ἐνίεται ἰικό γενετικό ὑλικό (mRNA) τοῦ ὑπεύθυνου ἰοῦ (Sars-Cov-2) -τεχνική ἡ ὁποία ἐφαρμόσθηκε γιά πρώτη φορά σέ ἀνθρώπους.
   Περισσότερα …

• ΜΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΙΜΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΝΤΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Οἱ πρόγονοί μας, ζείδωρα ἱερά δέντρα, ἀγωνίστηκαν καί ἔχυσαν μέ χαρά τό αἷμα τους, ἀφήνοντας ὑποθῆκες ἱερές μέ τή διδασκαλία τους καί τό ὑπόδειγμά τους. Ἀπό τά παλαιά χρόνια μᾶς εἶπαν ὅτι ἀγωνίζονται "ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν". Αὐτοί πού ἀκολούθησαν, φωτισμένοι ἀπό τό φῶς τῆς θεογνωσίας, μᾶς εἶπαν ὅτι ἐθυσιάσθηκαν "γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγία καί τῆς πατρίδος τῆν ἐλευθερία". 

Ἐτσι, ὅταν ἐλευθερωθήκαμε ἀπό τόν "φρικώδη" τουρκικό ζυγό, ἐπειτα ἀπό ἄπειρους ἀγῶνες καί εὐπρόσδεκτες στόν Θεόν θυσίες τῶν ἁγνῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, συντάχθηκε τό πρῶτο Σύνταγμα καί στήθηκε στήν προμετωπίδα του Ἅγια καί Ἱερή Ἀναφορά καί Ὑποθήκη, ὥστε ἡ σύσταση καί ἡ ὀργάνωση τοῦ νεοσύστατου Ἑλληνικοῦ κράτους νά τεθῆ ὑπό τήν σκέπη καί τήν εὐλογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Ἀξιότιμε κ. Ὑπουργέ,

Τό γεγονός ὅτι διαφοροποιεῖσθε ἀπό ὁρισμένες ἄκρως ἀπαράδεκτες ἐνέργειες τοῦ πλειοψηφίσαντος κόμματος, δέν σᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό την τεράστια εὐθύνη τῆς συνεχιζόμενης ὑποστήριξής σας –και συγκυβέρνησης- πρός τό κόμμα αὐτό. Διότι τό κόμμα αὐτό μέ τους ἀντισυνταγματικούς -καί ὑβριστικούς πρός τόν Θεόν καί πρός την ἀνθρώπινη φύση- νόμους τούς ὁποίους ἐνομοθέτησε, ἀλλά καί μέ την τελευταία ἀπόφασή του ἐκχώρησης τοῦ ἱεροῦ Ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἐκθεμελιώνει ὅ,τι ἱερό καί ὅσιο ἀπό τήν Παράδοση και τήν Ἱστορία αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ Ἔθνους!

Με ιδιαίτερη ανησυχία η ΝΙΚΗ παρακολουθεί τις τελευταίες εξελίξεις στο ζήτημα της δολοφονίας του Βορειοηπειρώτη αδελφού μας Κωνσταντίνου Κατσίφα, ανήμερα της εθνικής επετείου του ΟΧΙ, πριν τρία χρόνια στο χωριό του τους Βουλιαράτες Αργυροκάστρου. Η αλβανική κυβέρνηση του Έντι Ράμα εκείνη την ημέρα, ενώ οι πρώτες πληροφορίες στα μέσα ενημέρωσης μιλούσαν για σύλληψή του, στη συνέχεια διέρρευσε ότι ο Κωνσταντίνος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια συμπλοκής με τις δυνάμεις ασφαλείας.

Πότε ένα «χρέος» θεωρείται απεχθές;

1. Όταν αυτοί που το πήραν το έκαναν εν αγνοία του λαού τους.
2. Όταν τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν ΌΧΙ για έργα εντός της χώρας και για όφελος του λαού, αλλά μοιράσθηκαν μεταξύ των πονηρών.
3. Όταν αυτός που τα έδωσε γνώριζε τι γινόταν αλλά σφύριζε αδιάφορα και πονηρά περιμένοντας την σειρά του για να ληστέψει την εν λόγω χώρα.

Οι Η.Π.Α επινόησαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά την έννοια του απεχθούς χρέους όταν αρνήθηκαν να πληρώσουν στους Ισπανούς τα χρέη της Κούβας όταν την απέσπασαν από αυτούς γύρω στα 1800. Από τότε και μέχρι σήμερα πολλές φορές διάφορα κράτη αρνήθηκαν να πληρώσουν απεχθή χρέη σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια.

Οι Κυβερνήσεις και (Συγ)κυβερνήσεις των χρόνων των μνημονίων, παραβιάζοντας κατάφωρα και κατ΄ εξακολούθηση ρητές επιταγές του Συντάγματος, με βάση τις οποίες: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους» (άρθρο 4, παρ. 5), «Οι πολύτεκνες οικογένειες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος» (άρθρο 21, παρ. 2), «Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του κράτους» (άρθρο 21, παρ. 5), κατάργησαν σειρά μέτρων, που είχαν θεσπισθεί κατά καιρούς, ως δημογραφικά κίνητρα και εφάρμοσαν μία άκρως αντι-δημογραφική, αντι-πολυτεκνική και αντι-οικογενειακή πολιτική, που οδηγεί σε μαρασμό και διάλυση της Ελληνικής οικογένειας.

Τώρα που σταμάτησαν οι δράσεις και αντιδράσεις για την περιοδεία της Αμάλ, της κούκλας 3,5 μέτρων που παρίστανε προσφυγοπούλα από τη Συρία, μου ήρθε αυθόρμητα στη σκέψη μια σύγκριση. Μου φάνηκαν βίοι παράλληλοι της Γκρέτα της «κλιματικής αλλαγής» και της Αμάλ της «προσφυγοπούλας» από τη Συρία. Και οι δύο νέες κοπέλες. Και οι δύο κινούνται από χώρα σε χώρα για να περάσουν στους λαούς κάποια μηνύματα. Και οι δύο θέλουν με την παρουσία τους να χτυπήσουν το συναίσθημα των απλών ανθρώπων, αλλά και των αρχόντων, αφού η μία είναι ένα άρρωστο κορίτσι, ενώ η δεύτερη ένα μικρό προσφυγόπουλο που ψάχνει για τη μητέρα του.

Πατρίδα είναι το σπίτι μου, οι γονείς, τα αδέλφια μου, οι φίλοι μου, η γειτονιά που μεγάλωσα, το σχολείο που έμαθα γράμματα, το χωριό μου, η πόλις μου. Πατρίδα είναι ο κάμπος που με έθρεψε, το βουνό που πήγαινα εκδρομές, οι παραλίες που κολύμπησα, η εκκλησία που βαπτίστηκα και παντρεύτηκα, η γλώσσα που μιλάω, τα φαγητά που μαγειρεύει η μάννα μου, το νοσοκομείο που με γιάτρεψε όταν αρρώστησα. Πατρίδα είναι οι παππούδες μου που πολέμησαν τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους Βούλγαρους, όλους αυτούς που θέλησαν να μας κατακτήσουν και να μας στερήσουν την ελευθερία μας…

Η σκηνή στο Κιλκίς, έξω από τράπεζα, σφίγγοντας υπομονετικά τα δόντια, τους «τραπεζίτες» μου, και περιμένοντας την σειρά μου. Δίπλα μου δύο «λαδικά», ηλικιωμένες, πάνω από τα 70, παντελονοφορούσες, με ξεχειλισμένα και κρεμασμένα  τα «στεατοπυγικά» τους, κρατώντας στο χέρι τους ένα λουρί που καταλήγει σε σκυλί. Άθελα ακούω. «Τι είναι το δικό σου, αγοράκι ή κοριτσάκι; Τι όμορφο! τι χαριτωμένο! Πώς το βάφτισες;». (Δεν θυμάμαι τα …βαφτιστικά τους).

«Όλα γίνονται στην Ελλάδα σαν να μας κινεί ένα θανάσιμο μίσος για τη λαλιά μας. Το κακό είναι τόσο μεγάλο που μόνο σαν φαινόμενο ομαδικής ψυχοπάθειας θα μπορούσε να το εξηγήσει κανείς… Στα χρόνια μας, πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο. Δυστυχώς όλα γίνονται σαν να προτιμούμε το εσπεράντο∙ σαν να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας». Αυτά ειπώθηκαν πριν από 60 χρόνια από τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γεώργιο Σεφέρη, σε μια εποχή που μακαρίζεται σε σχέση με την δική μας.

Νέα σχολική χρονιά. Με μάσκες, με υγειονομικό έλεγχο άδειας εισόδου σε δασκάλους και μαθητές, με την ακολουθία του «Αγιασμού» σε λίγους μαθητές που θα παραστούν στον προαύλιο χώρο. «Άκρα του τάφου σιωπή» και φόβος. (Η πρωινή προσευχή, όπως και η έπαρση της σημαίας μας με ταυτόχρονη απαγγελία του Εθνικού μας Ύμνου είναι πια παρελθόν. Επιτέλους, θα μονολογήσει η εθνομηδενιστική κακοήθεια, γλιτώσαμε από τα σκοταδιστικά κατάλοιπα. Το σχολείο όσο περνά ο καιρός τους μοιάζει. Ούτε ιερότητα αναδίδει ούτε «συλλαβίζουν» οι μαθητές τα πολυτίμητα μαθήματα τους Γένους.

«Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στην διεθνή σκακιέρα». Ποιος το γράφει αυτό; Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, στο περιβόητο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», ο ακαδημαϊκός που ευτύχησε να δει οι σκέψεις του να μεταμορφώνονται σε κυρίαρχο δόγμα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, επικίνδυνη, στα όρια της παράνοιας. Ουδείς διαφωνεί ότι η μεγαλύτερη συμφορά του έθνους μας, υπήρξε η απώλεια της ενότητάς του. Αυτά που ζούμε, ομοιάζουν με την δεκαετία του 1910-1920, την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, που οδήγησε στην Μικρασιατική Καταστροφή, στην μεγαλύτερη συμφορά που υπέστη παγκοσμίως ένα μικρό γεωγραφικώς κράτος. Τότε για πρώτη φορά τα γεωγραφικά όρια του κράτους συμπίπτουν σχεδόν με τα εθνικά.

Ταπεινή, ευτελιστική, τιποτένια λέξη! Μόνο στο άκουσμά της μας διατρέχει ρίγος διότι αποκαλύπτει την οικονομική και ηθική ενίοτε κατάντια του ανθρώπου. Χάνεται ο κόσμος και ζούμε στη χλεύη των ανθρώπων διότι Eπτωχεύσαμεν. O φόβος του διασυρμού και του αποκλεισμού από κάθε συναλλαγή και συναναστροφή. Όμως αγαπητοί μου δεν είναι μόνο το άκουσμα της λέξης, αλλά και η βιοτή της. Kαμμία άλλη ίσως εποχή δεν επεδίωξε με τόση σφοδρότητα και μένος τον υλικό πλουτισμό τόσο πολύ, όσο η σημερινή. Αλλά είναι ζήτημα εάν υπήρξε άλλη εποχή φτωχότερη και αθλιότερη πνευματικά από αυτήν που ζούμε.